قایق چوبی

من و این قایق چوبی ..... روی بی نهایت آب

همسفر با سیل اشکیم ..... تُوی بیداری این خواب

از تو و دلت گذشتیم ..... به شب و طوفان اسیریم

جات و خالی کرده یادت ..... ار غم ِ دوریت میمیریم

به امید ِ ساحل ِ تو .... از پس طوفان گذشتیم

اما ساحل سخره ای بود ..... به ته دریا شکستیم

حالا ساحل مثل قبل ها ..... دیگه گرم و دلپذیر نیست

حالا رو پهنه خاکش ..... دیگه جای هیچکسی نیست

بی خیال ِ صبح ِ فردا ..... حالا قعر نشین ِ آبیم

تِو گریز از واقعیت ..... میون ِ گرمای خوابیم

سرسپرده به غروبیم ..... دلسپرده به یه رویا

دنبال ِ خورشید میگردیم ...... توی تاریکی دریا

من و این قایق ِ چوبی ..... هنوزم چشم انتظاریم

خسته از خیسیه دریا .... تُوی فکر ِ شوره زاریم

ر . م