حنجره

هنوزم تگرگ میباره ..... جای ِ اشک به روی ِ گونم

هنوزم به زیر ِ پات ِ ..... دل ِ پژمرده و خونم

بازم این حنجره تنهاست ..... تُوی ِ کوچه هیاهو

دل ِ جنگیدن نداره ..... با صدای ِ گرم و پُر گو

حنجره غرق ِ سکوت و ..... پُر ِ از حرف ِ نگفتست

تو نمیدونی چه غم ها ..... تُوی این صدا نهفتست

یاغیم مثل ِ شهابی ..... که رو شب یه خط ِ رد زد

من همونم که یه روزی ..... فصل ِ غصه رو ورق زد

حالا تو نیستی و اینبار ..... بی صدا تر از همیشه

یکه تاز ِ بی حصارم ..... که اسیر ِ شب نمیشه

ر . م

یک سخن

تفکر ِ حرفه ای ... عمل ِ حرفه ای و نتیجه مطلوب را به دنبال دارد

رضا میرفخرایی

قایق چوبی

من و این قایق چوبی ..... روی بی نهایت آب

همسفر با سیل اشکیم ..... تُوی بیداری این خواب

از تو و دلت گذشتیم ..... به شب و طوفان اسیریم

جات و خالی کرده یادت ..... ار غم ِ دوریت میمیریم

به امید ِ ساحل ِ تو .... از پس طوفان گذشتیم

اما ساحل سخره ای بود ..... به ته دریا شکستیم

حالا ساحل مثل قبل ها ..... دیگه گرم و دلپذیر نیست

حالا رو پهنه خاکش ..... دیگه جای هیچکسی نیست

بی خیال ِ صبح ِ فردا ..... حالا قعر نشین ِ آبیم

تِو گریز از واقعیت ..... میون ِ گرمای خوابیم

سرسپرده به غروبیم ..... دلسپرده به یه رویا

دنبال ِ خورشید میگردیم ...... توی تاریکی دریا

من و این قایق ِ چوبی ..... هنوزم چشم انتظاریم

خسته از خیسیه دریا .... تُوی فکر ِ شوره زاریم

ر . م

و چه بی قرارم امشب

چند ساعتی بیش نیست که از میلادم میگذرد .... میلاد ِ اشک و غم و تنهایی ِ من ...... دیوار های اطلاق ِ کوچکم شب گریه مرا شاهدند . از آنها بپرس .... آری از آنها بپرس که با همه دیوار بودنشان از بسیاری از ما به ظاهر زندگان با احساس ترند و گرمتر ..... در روزی که میتوانست با شادترین خاطرات به پایان برسد .. دیگر تاب و توان ِ بودن نداشتم .... از دیگرانی گریزانم که از به جا آوردن ِ حداقل ِ احترام دریغ میکنند ..... چیزه زیادی انتظار ندارم .... فقط ای کاش در آن روز. میلاد را به شخص ِ دیگری که تا میلادش زمانی محسوس ماندست تبریک نمیگفتند و از من قافل نمیشدند ....... کاش میتوانستی درکم کنی تا تنها تر از این نمانم

و در پایان از خورشیدی که مرا فراموش نکرد و به هستی من تابید سپاس گذارم

سکوت

درد ِ شب نبودن خورشید نیست ..... درد ِ شب تاریکی ستاره هاست

تُو افق تا بینهایت ِ سکوت ..... یاد ِ تو روشنی بخش شب ِ ماست

تو سکوتت مثل شب بی انتهاست ..... رفتن ِ تو مرگ ِ تلخ ِ قصه هاست

اون که میمونه فقط یک خاطرست ..... که تنش اسیر ِ دست لحظه هاست

این تو بودی که ازم جدا شدی ...... رفتی و از من و دل رها شدی

اون که میخونه من ِ شب زده ام..... کز غروب ِ هجرتت غم زده ام

من مث ِ سایه همیشه پشتتم ..... مثل ِ تصویری تُو آینه روبه روت

مث ِ نورم واسه شب پرسه هات ..... پرسه های ِ خلوت ِ بی کسیات

تو سکوتت آخرین شعر ِ من ِ ..... آخرین زمزمه های بودنه

آخرین فصل از کتاب ِ عاشقی ..... از غم ِ نبودن ِ تو خوندنه

ر . م

زمستان ِ2003 تورنتو

اگر

اگه يكي رو ديدي وقتي داري رد ميشي برمي‌گرده نگات مي‌كنه، بدون براش مهمي. اگه يكي رو ديدي وقتي داري ميفتي زمين برمي‌گرده با عجله مياد به سمتت، بدون براش عزيزي. اگه يكي رو ديدي وقتي داري مي‌خندي برمي‌گرده نگات مي‌كنه، بدون واسش قشنگي. اگه يكي رو ديدي وقتي گريه مي‌كني مياد باهات اشك مي‌ريزه، بدون دوستت داره و اگه يه وقت يكي رو ديدي وقتي داري با يكي ديگه حرف ميزني تركت مي‌كنه، بدون عاشقته

نویسنده : بدون ِ نام

یک سخن

در طول ِ روز آنقدر سرت را با کار های خوب گرم و مشغول کن که وقت برای کار های بد و بیهوده نماند

دکتر فرهنگ هولاکویی

روزهاي بي خاطره من

فانوسكهاي بي تحمل ..... يه دشت ِ سرد و خالي از گل

روزهاي بي خاطره من ..... حضورت از ثانيه ها كم

تو موندگار ِ شرقي اما ..... من رهسپار ِ مغرب ِ سرد

درگير ِ هجرتي غريبم ..... همراه ِ باد ِ تند ِ ولگرد

تو نبض ِ آخرين ترانه .... تُو فصل ِ اول ِ سكوتي

براي تك خاطره من ..... اون كه نمرده بود تو بودي

تو مثل ِ كوهي پر غروري .....مثل ِ ستاره غرق ِ نوري

اما براي ِ قلب ِ خستم .... تو مثل ِ خورشید ِ غروبی

تو اولين نم نم ي بارون ..... براي خشكي بيابون

من آخرين باد ِ خزونم ..... براي برگهاي خيابون

روزهاي بي خاطره من ..... پر از هياهوي ِ سكوته

اون كه من و زنده نگه داشت ..... تنها فقط ياد ِ تو بوده

ر . م

.....................................................................

اين ترانه دو سال ِ پيش سروده شده و هيچ ارتباطي به آلبوم ِ جديد ِ سياوش قميشي ندارد

آقاي قميشي از اين هم نامي اثر احساس ِ غرور مي كنم

غم ِ بي انتها

چشماي ِ نكته بين ِ تو ..... شكستن ِمن و نديد

از سوزش ِ جنگل ِ سبز ..... دستات فقط گرما رو چيد

حادثه از دلم گذشت ...... معجزه شد به تو رسيد

تُو اوج ِ درد ِ عاشقي ..... علاقه از دلت پريد

سرشارم از حسرت ِ تو ..... تو خالي از بودن ِ من

در حال ِ سحرا شدن ِ ...... جنگل ِ پر درخت ِ تن

ر . م

...........................................

اين ترانه در حدود ِ دو سال ِ پيش سروده شد و از آن زمان تا حال در تب ِ تكامل ميسوزد ... اميدوارم كه هيچ عشقي دچار ِ ماجراي اين ترانه نشود

جادوگر

ای جادوگر شعبده باز ..... جادو کن آهنگی بساز

اگرکه جادو بلدی ...... تو از گلوله گل بساز

رو سر ِ خونمون یه سقف ..... برای سقفمون ستون

برای قلبمون طپش ..... رو هر طپش شعری بساز

ای جادوگر عصای تو ...... تنها دوای ِ درد ِ ماست

کوچ ِ امید از خونمون ..... تنها دلیل ِ مرگ ِ ماست

مرغک ِ عشق ِ تُو قفس ..... محتاج ِ یک دریچه مرد

چراغ ِ پی سوز ِ شب ...... شعلش و به ظلمت سپرد

ای جادوگر لباس ِ تو ...... به احترم ِ شب سیاست

جامه نو به تن بکن ....... خورشید ِ فردا مال ِ ماست

ر . م

-----------------------------------------------------

ترانه جادوگر خطاب به کسانی است که ناخواسته اسیر ِ شیطان ِ درونی خود شدند و خواهان ِ رهایی از سیاهی شب هستند

وقتی بارون میزنه به شیشه ها

الان که دارم این متن رو براتون مینویسم اونور ِ شیشه اطاق ِ کارم جشن ِ نور و بارون ِ .... ابر ِ تن سیاه داره بغضشو خالی میکنه و عشق و با تن ِ خیابون شریک میشه ...... درختها از شادی تُو آهنگ ِ باد میرقصن و چمنهای کنار ِ خیابون زردی ِ حاصل از سوزندگی آفتاب رو آروم آروم به دست ِ فراموشی میسپارن و سیراب میشن

تُوی ِ رویام آروم آروم تُوی ِ کوچه پا میذارم و به زیر ِ بارون دستام و باز میکنم .... نفس ِ عمیقی میکشم و غصه هارو با بارون میشورم ...... حالا تو هم چشمات و ببند .. به سرزمین ِ رویای ِ من پا بذار و دستت رو به دست ِ من بسپار تا با هم گریه شادی ِ ابرو تماشا کنیم ..... به سرزمین ِ رویا های این حنجرهُ خسته خوش اومدی غریبه

خدانگهدار

تُوی پوچی حقیقت ..... به یه رویا خوش خیالم

تُو شبای ِ بی ستارم ..... تُو خیالم تورو دارم

میدونم که با تو موندن ..... یه خیال ِ که محاله

آخر ِ عاشقی ما ..... معنی ِ تلخ ِ یه فاله

حالا تُو اطاق ِ سردم ..... درد ِ حسرت ِ دریچه

غم ِ دوریه نگاهت ..... تُو وجود ِ من میپیچه

فکر میکردی همه حرفام ..... واسه داشتنت هوس بود

قکر میکردی که دل ِ من ..... برای ِ عشقت قفس بود

باورم نکردی اما ..... من هنوز دل به تو بستم

میدونم محالی اما ..... چشم به راه ِ تو نشستم

اما آخرین نفس رو ..... با سکوت بدرقه کردی

ذهن ِ آشفتهّ من رو ..... پر ِ از دغدغه کردی

فکر میکردی همه حرفام ..... واسه داشتنت حوس بود
قکر میکردی که دل ِ من ..... برای ِ عشقت قفس بود

ای که از اول جاده ..... به سکوت شدی گرفتار

من و از خاطره کم کن ..... تا ابد خدانگهدار

ر . م

شعر از : خسته ترین حنجره

خیلی غریبم واسه تو که آشنامی

هروقت بهت گفتم دوست دارم محل نذاشتی و بحث و عوض کردی ...... ولی من از رو نرفتم غریبه !!! فکر می کردی اگه به احساسات ِ من بی محلی کنی منم دست برمیدارم ... فکر می کردی که حرفام فقط یک حوس ِ ... قکرمی کردی منم مثل ِ خیلیهای دیگه امروز عاشقم و فردا .... !!! هنوزم این فکرهارو میکنی و منم هنوز میگم دوست دارم .... هنوزم سعی داری که بی محلی کنی ولی فایده نداره عزیز !!! خیلی خوب میشناسمت و میدونم که هیچ وقت به تو نمیرسم هیچ وقت. ولی به یه رویا خوش خیالم ... اگه واقیت و از من گرفتی و نخواستی که با هم باشیم این و بدون که هرشب به عشق ِ دیدن ِ رویای ِ تو به خواب میرم و به یادت ثانیه هام و رنگی میکنم .... کاشکی باورم میکردی ... کاشکی سر ِ سوزنی به من علاقه داشتی ... کاشکی به من اجازه میدادی که از دروازه شهر ِ قلبت داخل شم تا سلطان ِ قلبت ِ بشم و با غرور همه احالی شهر و از اونجا بیرون کنم ..... چه میشه کرد !؟ نمیشه هرچه سعی میکنم نمیشه چون تو نمیذاری .... تنها آرزوم اینه که با هرکی هستی خوش باشی و خندون ... گفتنش خیلی سخت بود ولی اینقدر عاشقتم که فقط خوشحالیت و میخوام ...... و در پایان

میدونم که این وبلاگ رو میخونی ..... پس میخوام یک بار ِ دیگه بگم که عاشقتم و یک بار و برای همیشه بگم که : ... بعد از چهار سال با تو بودن و به یاد ِ تو بودن میخوام از زندگیت برم بیرون چون میدونم جارو تنگ کردم .... همیشه خوب باشی و موفق ...... با اشک خدا نگهدار .... خدا نگهدار ..... خدانگهدار..... خدانگهدار

چقدر دوستم داري؟؟؟؟

در عالم ِ دوستي و رفاقتم رفيقي دارم كه مدت ِ زيادي نيست ميشنا سمش .... ولي انگار از خودم به خودم نزديكتره .... از درد و شادي هم خبر داريم ..... اگه شبي باشه كه باهاش حرف نزنم اون شب برام ستاره بارون نميشه .... اكه شبي باشه كه نبينمش انگار چيزي و از دست دادم.... احساس ِ اون و نميدونم چي هست نسبت به اين جريان ..... رابطه گرم ِ احساسي بين ِ ما هست مثل ِ دو تا دوست ِ خوب ...... اينقدر خوب و مهربونه كه خورشيد صداش ميكنم چون مثل خورشيد انرژي بخش و روشن ِ و پاك ..... هروقت بهش ميگم دوست دارم اونم بهم ميگه منم دوست دارم .... ازش ميپرسم چقدر ؟ ميگه : اندازه همون ده تا انگشت ِ بچگي كه از بي نهايتم زيادتره !!!!!! چه قشنگ ! مگه نه ؟؟؟؟؟

و اما ماجراي ِ اين داستان

اولين سوالي كه ممكنه بپرسين اينكه : آيا اين ماجرا حقيقت داشت ؟؟؟ اين سوال رو خودتون جواب ميگيرين..... زماني به نوشتن ِ اين داستان دست زدم كه تنها دو شخصيت ِ داستاني داشتم و چند سالي هم خاطرات ِ بد ....خاطراتي كه شما در اين داستان مقداريش رو خوندين ... خاطراتي مثل ِ خيانت ... تنهايي و خيلي بيشتر ..... به هنگام ِ آغاز از پايان بي خبر بودم ..... اميد و خاطره 2 شخصيت ِ تخيلي بودند و وجود ِ خارجي ندارن .... خيالتون آسوده

تا داستان ِ بعد

حسرت ( قسمت ِ آخر ) حسرت

انگار دوباره همه چيز به دوران ِ گذشته برگشته بود .... دوراني كه ما خوب و خوش بوديم در كنار ِ هم .... ولي اتفاقي كه در رابطه گذشته براي خاطره افتاده بود هنوز آزارش مي داد و بعضي اوقات اون و سخت به فكر فرو مي برد و گاهي اوقات ساعت ها خودش رو در اطاق زنداني مي كرد و اشك مي ريخت ..... ابتدا سعي كردم با حرف زدن از پشت ِ در آرومش كنم ولي جز ناسزا نتيجه اي نمي گرفتم ... ديگه كم كم داشتم به بي قراريهاي خاطره شك مي كردم ..... به اين نتيجه رسيده بودم كه خاطره من رو به بازي گرفته و هنوز در فكر ِ رابطه قبلي هست ..... از اونجايي كه نمي خواستم تجربه قديم تكرار بشه و رودست بخورم ... براي همين دست به كنترل ِ شديد ِ خاطره زدم كه حركت ِ كاملا اشتباهي بود ..... از كنترل كردن ِ رفت و آمدش به جايي نرسيدم چون زياد بيرون نمي رفت و كنترل تلفنها هم خاطره رو بيش از قبل آشفته كرده بود ....... بعد از يك تصميم ِ اشتباه به فكر ِ كار ِ سازنده افتادم و به يك دكتر ِ روان شناس ِ ايراني مراجعه كردم و بعد از مطرح كردن ِ مشكل دكتر درخواست ِ ديدن ِ خاطره رو كرد و خاطره پس از فشار ِ زياد موافق به همكاري شد ..... درمان مدت ِ زيادي طول مي كشيد ..... شايد ماها و شايد يك سال ..... شبها وقتي خاطره رو به مرز ِ پادشاهي هفتم خواب مي رسوندم به اطاقم ميرفتم و ذله از سختي روزگار پشت ِ ميزه قديمي و كوچكم مي شستم و از پنجره تاريك به سياهي خيره مي شدم تا شايد نوري از دوردستها به كمك بياد ..... مي دونستم كه فقط يك روياست ولي كار ِ هرشبم بود ..... به تمام ِ اين مشكلها يك مشكل ِ ديگه هم اضافه شد و اون فوت ِ مادر بزرگ ِ خاطره بود كه منجر به سفر ِ مادر و برادر ِ خاطره به ايران بود .... خريد ي بليط ِ هواپيما بار ِ سنكين ِ ماليم و سنگين تر كرد . حال و روزه خاطره رو بدتر و بدتر كرد ...... از همه چيز خسته بودم حتي از خودم ... دكتر به خاطره گفته بود كه بايد بستري بشه در يك بيمارستان ِ خصوصي ولي هيچ كس حريف ِ لجبازياش نشد ..... سعي كردم كه با مهموني رفتن و مهموني گرقتن اطراف ِ خاطره رو شلوغ كنم ولي حتي شلوغي هم اون رو به هم ميريخت ...... ديگه داشتم تموم مي شدم .... جز خدا اميد به هيچ چيزي نداشتم .... حداقل يكيمون بايد نجات پيدا ميكرد .... اگه خاطره خوب ميشد منم خوب مي شدم ..... به هر تلاشي كه بود خاطره رو به بيمارستان ِ خصوصي فرستادم برام هزينه مهم نبود و فقط سلامت ِ روحي ِ ما نقش بازي ميكرد ....تهيه هزينه از حساب ِ بانكيم شروع شد و با فروختن لوازم ِ خونه و در نهايت فروش ِ خونه ادامه پيدا كرد .... از تمام ِ تلاش ِ چند سالم يك ماشين مونده بود و يك خانه اجاره اي كه اون خونه هم به دليل ِ دير پرداخت مجبور به ترك شدم .... ولي تمام ِ اين سختي هارو به جون ميخريدم چون خاطره داشت روز به روز بهتر ميشد و اين يك دنيا ارزش داشت ..... با روحيه بهتري روزهارو چه در كار و چه در ماشين سپري مي كردم .... خود ِ خاطره هم احساس ِ رضايت میكرد و قرار بود كه به زودي از بيمارستان مرخص بشه .... با دكتر ِ خاطره قرار ِ يك مهموني كوچك ِ سه نفره رو در مطب ِ دكتر گذاشتيم .... براي ديدن خاطره سلامت ثانيه شماري ميكردم ....چه لحظات ِ خاطره انگيزي بود كه از يادم نميره .... صبح ِ يك روز ِ برفي و پنج روزمونده به مرخصي خاطره در حالي كه به محل ِ كارم ميرفتم تلفن ِ دستيم به صدا درومد .... مادر ِ خاطره بود و جوياي ِ حال و روز ِ دخترش و من هم با كمال ِ شادي خبر هارو دادم و اون هم شاد شد ... پس از اينكه صحبتم با مادر ِ خاطره تموم شد .... دوباره تلفن ِ دستيم زنگ زد ... دكتر بود

الو اميد ؟؟؟؟ صداش حالت ِ خاصي داشت

بگو دكتر جان ميشنوم

ببين اميد !!!.... چه جوري بگم آخه؟؟؟

اول به چيزه خاصي فكر نمي كردم ولي كم كم ترس برم داشت

دكتر گفت كه به دفترش برم ... اونم به سرعت

نمي دونم چطور رسيدم اونجا .... چهره بر آشفته دكتر ترس و تو تنم زنده كرده بود .... آروم نشوندم روي صندلي

ازش توضيح خواستم ..... سكوت كرد .... اينجور شروع كرد : صبح امروز مثل ِ هميشه خاطره از خواب بيدار شد و دچاره حمله عصبي كاملا طبيعي شد كه يكي از دكتراي بخش به خاطره داروي ِ مورد ِ نياز رو تزريغ كرد و ا طاق رو ترك كرد ... من مثل هميشه ساعت ِ 10 بهش سر زدم .... به اطلاق وارد شدم و خاطره پشت به در و روي پهلوي ِ خودش خوابيده بود .... نخواستم بيدارش كنم از اطلاق خارج شدم ولي به هنگام خروج دستگاه ِ تنفسي كه هواي تميز ِ لازم رو به خاطره ميرسوند توجه من و به خودش جلب كرد .... دستگاه به كندي كار ميكرد و اين نشانه ضعيف بودن ِ فشار ِ تنفس ِ خاطره بود .... سريع به اطاق ِ عمل منتقل كرديمش ........ اما قبل از شروع ِ هر كاري ......... خاطره از دست رفت ِ بود !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..... گريه كنم ؟؟؟؟ نميدونم .... فرياد ؟؟؟ نه ...بميرم ؟؟؟؟ از اين بيشتر امكان نداره ...... باورم نميشد و هنوز هم نميشه ......

يك سالي هست كه در يك تيمارستان ي دولتي زندانيم و چيزي واسه باختن ندارم جز مداد و كاغذي كه با نوشتن ِ اين مطالب ديگه از شرشون راحت شدم .... رواني نيستم ولي انسان هم نيستم ..... ادامه ندارد

ياد من باش

رفتيُ خاطره های ، تو نشسته تو خيالم!
بی تو من اسير دست آرزوهای محالم!
ياد من نبودی اما، من به ياد تو شکستم!
غير تو که دوری از من ، دل به هيچ کسی نبستم!
ياد من باش تا بتونم، هميشه برات بخونم!
بی تو وُ عطر تن تو، يه چراغ نيمه جونم!

همترانه! ياد من باش!
بی بهانه ياد من باش!
وقت بيداريِ مهتاب،
عاشقانه ياد من باش!

اگه باشی با نگاهت، ميشه از حادثه رد شد!
ميشه تو آتيش عشقت، گُر گرفتنُ بلد شد!
ميشه از چشم تو پرسيد، راه کهکشون ِ نورُ!
ميشه با دشت تو فهميد، معنی پل عبورُ!
اگه دوری، اگه نيستی، نفس فرياد من باش!
تا ابد، تا تهِ دنيا، تا هميشه ياد من باش!

همترانه! ياد من باش!
بی بهانه ياد من باش!
وقت بيداريِ مهتاب،
عاشقانه ياد من باش!

------------------------------------------------------------

ترانه ای دیگر از یغماگلرویی و به زودی با صدای سیاوش

منُ پنجره

منُ پنجره
وقتی که تنگ غروب بارون به شيشه ميزنه!
همه غصه های دنيا توی سينه منه!
توی قطره های بارون، ميشکنه بغض صدام!
ديگه غير از يه دونه پنجره هيچی نميخوام!
پشت اين پنجره ميشينمُ آواز ميخونم!
خودمُ تنها ترين آدم دنيا ميدونم!

دنبال يه چيز ميگردم که نميدونم چيه!
يه نفر تو قلبمه که من نميدونم کيه!
يه نفر که نيمه ی گمشده ی ترانه هاست!
تکيه گاه خوب گريه های تلخ ُ بی صداست!

پشت اين پنجره تنها تو غروبا ميشينم!
خودمُ گُم ميکنم اونو تو آينه ميبينم!
گاهی وقتا پا ميذاره توی رويا های من!
ميبينم که لحظه هام نابُ تماشايی شدن!
اما اين فقط يه خوابه، خواب پشت پنجره!
وقت بيداری بازم غم ميشينه تو حنجره!

دنبال يه چيز ميگردم که نميدونم چيه!
يه نفر تو قلبمه که من نميدونم کيه!
يه نفر که نيمه ی گمشده ی ترانه هاست!
تکيه گاه خوب گريه های تلخ ُ بی صداست!

..............................................................

این ترانه توسط یغما گلرویی سروده شده .....و سیاوش میخواند

حسرت (قسمت ِ هشتم ) سوال

به در ِ اطلاق خيلي نزديك بودم و دقيق گوش ميكردم ولي چيزي براي گوش كردن نبود همه جا ساكت بود كه ناگهان خاطره به سرعت از اطلاق بيرون اومد ..... خاطره از ابتدا هم از وجود ِ من در خونه اطلاع نداشت و براي همين با ديدن ِ من جيغ ِ بلندي كشيد و شروع كرد به زدن ِ من و ناسزا گفتن ..... از شدت ِ جيغ شكه بودم و فقط ضربه ها رو ميشمردم ... مشت هاي خاطره سنگين نبودند ولي ميشد فهميد كه سنگيني چيزي رو به تن مي كشن ....سعي كردم تو آغوشم مهارش كنم .... بعد از چند لحظه موفق شدم كه آرومش كنم .... سخت گريه ميكرد .....و مي دونستم اين گريه دليلي جدا از ترسيدن داره .... باز هم هواي خونه پاييزي شده بود و باروني و اين جو داشت رو منم اثر مي كرد اما به احساساتم چيره شدم .....ازش پرسيدم كه چرا گريه مي كني ؟ چيزي نگفت .... صبر كردم تا جايي كه مي خواد اشك بريزه .... پس از مدتي خودش به حرف اومد و داستاني تلخ تعريف كرد.... همه چيز خيلي سريع اتفاق اقتاده بود و باورنكردني بود ..... ماجرا از اين قرار بود : دو روز ِ ديگه تولد ِ دوست پسر ِ خاطره بود و هديه براي اون بود و مرسدس بنز مطعلق به دختري به نام ِ ژاله .... ژاله هم سن ِ خاطره بود و بيشتر ِ مواقع با خاطره و دوست پسر ِ خاطره بود ..... و تلفني كه خاطره را به پاييز كشوند از طرف ِ دوست پسر ِ خاطره بود كه حالا دوست پسر ِ ژاله هست !!!!! ژاله از طريغ ِ خاطره با اون پسر آشنا شده بود تا زمينه هاي يك حادثه پا بگيره ..... ياد ِ روزهاي بد خاطره و گاهي بي خاطره خودم افتادم ولي حال و روز ِ خاطره جهت ي فكرم و عوض كرد ..... نيم ساعت بعد خاطره در رويا ها بود و خواب ِ عميقي رو آغاز كرد ِ بود ..... مادر ِ خاطره برگشت ولي نگذاشتم كه چيزي از ماجرا بدونه .... باز هم درد ِ سر باز هم فكر و خيال ِ بي نتيجه .... سرگردون توي ِ كوچه بدون ِ عابر ِ خيالم پرسه ميزدم از سوال گريزون بودم و از جواب بي بهره ... چه بايد كرد ؟؟؟ چه ميشد كرد ؟؟؟ اصلا بايد كاري كرد ؟؟؟ مگر همين خاطره نبود كه من رو در اوج ِ نياز تنها گذاشت و رفت ؟؟؟ اون موقع كي به دادم رسيد ؟؟؟ همين ديوار ها و پنجره ها شاهدن كه چه جوري تنهايي رو فرياد ميزدم و در اشك هام روزي هزار بار فرو ميرفتم و نمي مردم .... ولي كاش مرده بودم !!! گرفتار ِ فكرهاي پاره پاره بودم كه سوالي نظرم و جلب كرد ..... آيا خاطره منو دوست داره؟ حرفاش به هم نمي خورد .... دفعه اول گفته بود كه دوسم نداره ولي بعد گفت كه دوسم داره !!!! نمي دونستم كه حقيقت كدوم ِ بايد از خودش مي پرسيدم .... فرداي اون روز رسيد .. شنبه يك روز ِ تعطيل تر از روزاي هفته ..... بعد از صبحانه از خاطره خواستم كه به پارك بريم و حرف بزنيم .. اول نميومد ولي با پافشاريه من راضي شد .... رفتيم به پارك ... ساكت بود و ساكت بودم .... بايد حرفي ميزدم كه سكوت بشكنه ... پرسيدم بهتري؟ ... گفت مهم نيست .... چند سوال ِ ديگه كردم و چند جواب ِ سر بالا شنيدم ... خيلي پكر بود ... پرسيدم خاطره هنوز !... هنوزم دوسم داري ... سرشو پايين انداخت گفت چه فرقي مي كنه وقتي ديگه نمي شه داشتت ؟؟؟ جواب ِ عجيبي بود كه سكوت و دوباره حاكم كرد .... حرفي نداشتم كه بگم .... خودش شروع كرد قصه رو ....گفت اگه اول عاشقت شدم ... از سادگي و بچه گي بود .. بعد كه رفتم با كسه ديگه از نادوني بود ... اگه سراغت اومدم چون همه اميدم تو بودي ولي عاشق ِ كسه ديگه بودم و نمي خواستم گرفتارت كنم ... اگه دوباره گفتم دوست دارم بدون كه بازيچه نيستي و من دوباره تو قلبم پيدات كردم .... خيلي دنبالت گشتم ولي ميدونستم كه هستي .... انتظاري ازت ندارم فقط من و ببخش ..... حرفاش مثل ِ هميشه برام نامفهوم بود ولي دركشون مي كردم .... آروم بغلش كردم و گفتم منم خيلي وقت ِ دوبار ِ احساست كردم به خاطراتم خوش اومدي خاطره ......ادامه دارد ؟؟؟