شبت بخیر

ستاره دنباله دار .... شبت بخیر

شاپریه شبای تار ....شبت بخیر

خاتون ِ چلگیسه بهار ..... ای که تُو قصه ای هنوز

تُو شب ِ قصه ها نسوز ..... شبت بخیر

ای رهگذر که تُو شبا ...تنهایی پرسه میزنی

شب زنده داره کوچه باش .... شبت بخیر

جیر جیرک ِ آوازه خون ...تا خود ِ صبح بیدار بمون

من چشامو هم میذارم...شبت بخیر

کلاغ ِ بال و پر سیاه .... اسیره قصه ای چرا؟

تا که به لونت برسی ....من میخابم شبت بخیر

مادر بزرگ ِ مهربون .... آخر ِ قصه رو بخون

وقتی به آخر میرسی .....نگو دروغ ِ قصمون

نگو دروغ ِ خاب ِ من .... شبای مهتابی ِ من

بخون که با قصه تو ..... تموم شه بی خابی من

ای نازنین ِقصه گو ... همیشه تو قصه بگو

از سرزمین ِ آرزو ..... از رفتن ِ غصه بگو

همیشه با صدای تو .... پلکامو رو هم میذارم

تا ته قصه برسیم .... شبت بخیر من میخابم

رضا میرفخرایی

به یاد بهاری که در دوردستهاست

کوچکتر که بودم همیشه دل ِ نازکم برای دخترک ِ همسایه میسوخت که بهار را بدون ِ لباسهای نو جشن میگیرفت . کوچکتر که بودم دل ِ نازکم برای کفاش محلمان میسوخت که خود بی کفشِ ِ نو به استقبال ِ بهار میرفت . کوچکتر که بودم دلم برای خیابانگرد ِ شهرمان میسوخت که سال نو را در خیابانهای بی کسی پرسه میزد و کسی را برای در آغوش فشردن و بوسیدن نداشت . کوچکتر که بودم دلم برای عیدی های لای قران ِ مادربزرگم پر میزد. شمردن هر لحظه عیدی ها که مبادا کم شوند . گوشزد ِ پدرم که میگفت عید تمام شد و هنوز پیک ِ نوروزی را تمام نکرده ای. سیزده به در در جنگلهای شمال که همیشه باران میامد. مسیر برگشت به خانه. گاهی جاده هراز گاهی هم چالوس . ولی همچنان با دیدن ِ دخترک و کفاش و خیابانگرد همه خاطرات در دلم میسوخت . بزرگتر که شدم دیگر نه دخترک را دیدم نه کفاش را و نه آن مرد ِ خیابانگرد را . بزرگتر که شدم دیگر دلم برای آنها نسوخت . در این اندک ساعت های مانده به سال ِ نو دل ِ من برای خودم میسوزد که در سرمای غربت رو در روی آینه خاکستر ِخاطرات کودکی را مرور میکنم . نه عیدی نه لباس ِ نو نه کفش و نه باد گرم ِ بهاری . هفت سینی کوچک میچینم . رو به روی آینه دیوان حافظ را مینشانم .از دوردستها سلام میکنم به بهارو به خورشید . به یاد کوچه باغهای باران زده شهرم ..... آرزو مند ِ آرزوهای سبزتان

رضا میرفخرایی ... بهار ِ در تقویم ِ تورنتو

تقدیر

وقتی هیچکی و نداری ...... یاد ِ کی همسفرت شه

پای ِ کی رو تن ِ جاده .... با تو و همقدمت شه

وقتی بی مقصد همیشه ...... دل اسیر ِ جاده هایی

کی میخواد کجای دنیا ..... نگران شه که کجایی

عمریه به این مسافر .... کسی شاخه گل نداده

کسی حتی به شبامم ..... یه چراغ هدیه نداده

میدونم در به دری ها .... همه کار ِ سرنوشته

یکی تُو صفحه فردام ....... قصه غم و نوشته

اونقدر تشنه میمونم ..... تا سرابم بشه تعبیر

میرم اونجا که همیشه ... دور شم از دستای تقدیر

رضا میرفخرایی