به یاد بهاری که در دوردستهاست

کوچکتر که بودم همیشه دل ِ نازکم برای دخترک ِ همسایه میسوخت که بهار را بدون ِ لباسهای نو جشن میگیرفت . کوچکتر که بودم دل ِ نازکم برای کفاش محلمان میسوخت که خود بی کفشِ ِ نو به استقبال ِ بهار میرفت . کوچکتر که بودم دلم برای خیابانگرد ِ شهرمان میسوخت که سال نو را در خیابانهای بی کسی پرسه میزد و کسی را برای در آغوش فشردن و بوسیدن نداشت . کوچکتر که بودم دلم برای عیدی های لای قران ِ مادربزرگم پر میزد. شمردن هر لحظه عیدی ها که مبادا کم شوند . گوشزد ِ پدرم که میگفت عید تمام شد و هنوز پیک ِ نوروزی را تمام نکرده ای. سیزده به در در جنگلهای شمال که همیشه باران میامد. مسیر برگشت به خانه. گاهی جاده هراز گاهی هم چالوس . ولی همچنان با دیدن ِ دخترک و کفاش و خیابانگرد همه خاطرات در دلم میسوخت . بزرگتر که شدم دیگر نه دخترک را دیدم نه کفاش را و نه آن مرد ِ خیابانگرد را . بزرگتر که شدم دیگر دلم برای آنها نسوخت . در این اندک ساعت های مانده به سال ِ نو دل ِ من برای خودم میسوزد که در سرمای غربت رو در روی آینه خاکستر ِخاطرات کودکی را مرور میکنم . نه عیدی نه لباس ِ نو نه کفش و نه باد گرم ِ بهاری . هفت سینی کوچک میچینم . رو به روی آینه دیوان حافظ را مینشانم .از دوردستها سلام میکنم به بهارو به خورشید . به یاد کوچه باغهای باران زده شهرم ..... آرزو مند ِ آرزوهای سبزتان

رضا میرفخرایی ... بهار ِ در تقویم ِ تورنتو