من و تنهایی و غم

گفته بودم که شبم، بی تو یک مرثیه است .... خواب ِ من کابوسست و زِ خورشید دگر هیچ مپرس .... گفته بودی که یه شب تا به صحر، پیش ِ من میمانی ... میرویم تا خورشید ...پرده می آویزیم، تا که شب، صحبت ِ رفتن نکند بار ِ دگر .... گفته بودی که یه شب میایی ... ساده و پاک و پر از همرنگی ... خالی از صحبت و یاد ِ دگران ، خیره میمانیم به هم .. چشم به آیینه قلب ِ خودمان میدوزیم .... گفته بودی که دگر آغوشت ، پُر پرواز ِ من است .... خالی از تردید است ... پُر ِ از آرامش ... تن ِ گرمت قفس ِ باز ِ من است .... رفت هر شب مث ِ شب های دگر ... منتظر ساکت و تنها و تهی ... چشم ِ خیسم ،فکر هر شعرم را، سرد و بارانی کرد ... سایه ات از سر ِ کوی و گذر ِ ما عبورش کم شد .... شب ز ِ فریاد ِ خموشم، خیره شد چشمانش .... در خودم لرزیدم ... سردو نمناک به آغوش ِ غمی خیزیدم ... رفتم و بار ِ دگر تنهایی ، در شب ِ خلوت ِ خود باریدم

رضا میرفخرایی