و اما زندگی

سلام

بازم رفتم برای خودم یه مدت. انقدر این زندگی پیچیده شده که دیگه ادم آدرس خونه خودش رو هم از یاد میبره !!! اما تُو این پیچ و تاب هر چند وقت یکبار اتفاقی از جلو در ِ خونم میگذرم و یه گردگیری مختصری انجام میدن تا بعد که دوباره گذرم به اینورا بیافته. گفته بودم که میخوام در باره زندگی بنویسم . از دید خودم و دیگرانی که ازشون شنیدم. زندگی آدم ها مراحل مخالف داره ، این که خوب گفتن نداشت همه این و میدونیم ! بچه که هستیم زندگی یعنی شیشه شیر و گهواره و آغوش ِ گرم مادر و لبخند های زورزورکی دیگران که بعضا باعث وحشت هم میشه. مهد ِ کودک و کلاس اول زندگیمون میشن دوستای همبازی . شایدم عشق ِ بی دلیل به اولین معلم !! به چهارده که میرسیم زندگی میشه دنیایی که دوره ما و برای ما میچرخه. فکر میکنیم همه مارو نگاه میکنن و فقط هم مارو . یکم بزرگتر که شدیم میریم سراغ ِ اولین عشق. عشقی از جنس سوال . تازه دوست داشتن رو داریم لمس میکنیم اما فقط دیوارش رو. بعضی جاهاش سرد ِ بعضی جاهاشم گرم. از هیچکی هیچی نمیپرسیم که مبادا بفهمن ما کسی و دوست داریم. از خودمون هم خجالت میکشیم. دبیرستان که میریم یکم درسها با عشق تداخل پیدا میکنن و اونجاست که گوشه کتاب ِ تاریخ و هندسه پر میشه از خط خطی هایی که فقط خودمون سر در میاریم چه خبره ! تُو درسها که جا میافتیم دیگه یواش یواش از عشق ِ اولم دل کندیم. نوبت نفر ِ بعدی میشه. براش نامه مینویسم . هزارتا کاغذ رو خط خطی میکنیم تا یه سلامی بنویسیم که فرق داشته باشه. حرف های تکراری میزنیم ، و همون حرف های تکراری هم خریدار داره. آخر ِ نامه رو هم با یکی از اشعار سهراب یا نیما و یا حتی یکی از آهنگ های فرامرز اصلانی و قمیشی تموم میکنیم. نوبت کنکور که میشه دیگه عشق و دوستی جاش و به بی خوابی برای درس خوندن میده. کتاب ها رو که ورق میزنی یه ناسزا به نویسنده میدیو یکی هم یه این زمونه. میری دانشگاه . دوستای جدید. عشق تازه . دیگه مثل فبل فکر نمیکنی. اگر قبلا سهراب سپری میخوندی امروز قبولش نداری. یا اینکه اگر نمیفهمیدی که چی میگه حالا به جای حرف عادی هم میگی قایقی خواهم ساخت ! اصولا زندگی اینجا به ته میرسه. هدفت میشه اینکه اگر صبح شد و اگر خدای نکرده بیدار شدیم یه کاری کنیم که شب بشه تا دوباره بخوابیم و یا اگر خیلی تُو هنر در حال شنا باشی ماجرا بر عکس میشه و شبا که از خواب بیدار میشی تا خروس خون گیتاری میزنی و ترانه مینویسی و شایدم به در و دیوار خیره میشی

این همه صغری کبری چیدم که چی؟ اینکه همینه دیگه ! زندگی همه ما این روزا کم و بیش این شکلی شده . همیشه بزرگان میگن در لحظه زندگی کنید . ما هم که داریم همین کارو میکنیم. یعنی فرصت ِ این و نداریم که فکرِ گذشته باشیم. آینده هم که سوار ِ اسب ِ بال دار و ما هم به دنبالش بی کله میدوییم ! میمونه همین زمان حال که در کار و درس خلاصه میشه. خیلی باید خوش شانس باشیم که یه معشوقه و هم دم ِ خوبی نصیبمون بشه تا حد اقل حس کنی که زنده ای هنوز و واسه یه نفر ارزشی داری . چند سالی همین ریختی میگذره و میافتی میمیری و چند روزی همه گریه و زاری میکنن و از یاد میری که رفتی ! شانس بیاری عکست و قاب کنن تا گردو غبار بخوره وگرنه که هیچی. دیدید؟ همین بود !حالا تُو این مسخره بازی که اسمش شده زندگی یه مشت دلقک میافتن به جون ِ هم و زندگی رو برای ما شیرین تر از گذشته میکنن. طرف میدونه که دو روز دیگه کله بی صاحبش رو میذاره زمین و میمیره اما پا فشاری عجیبی به این داره که جون چند نفری رو هم بگیره چه روحن و چه جسمن . چرا حرف به اینجا کشید ؟ چون که اگر میگم مسخره بازی ای به نام زندگی باعثش همین اساتید ِ محترم و محترمه هستن که معنی زنده بودن رو با کالا بودن عوض مردن . دنیا به جایی رسیده که نیم لیتر نفت ارزشش از صدو ده کیلو آدم بیشتره . اما اون آدم بدا هم که از خود ِ ما هستن ! اونارو هم ما بزرگشون کردیم. نکردیم؟ پس نتیجه اخلاقی اینکه .... خانم ها و آقاییون ... از ماست که بر ماست

بعد از خندیدناتون بشینین فکر کنین که کجا داریم میریم؟ منم فکر میکنم