میدونم تا حالا شده که با خودتون بشینین گوشه فکرتون و به مسیری که ما داریم دنیارو توش قل میدیم نگاه بکنید و سعی کنید که با پا بلندی کردن و ایستادن رو نوک ِ پنجه پاتون ته جاده رو ببینین. ولی خیلی وقتها برای دیدن آینده لازم نیست اینکارارو بکنیم. میشه با یه نگاه ِ کوچیک به مسیری که طی شده فهمید که الان تو جاده خاکی داریم قل میخوریم و یا اینکه تو جاده اصلی هستیم. حالا کارمون از این مرحله گذشته و همه خوبه خوب میدونیم که تو جاده خاکی هستیم. خاکی که از جاده بلند میشه هم نفس ِ همه رو بریده و هم چشم ِ همه رو کور کرده. فقط میدونیم که داریم با سرعت میریم و هر لحظه به پرتگاه نزدیک و نزدیکتر میشیم. چند روز پیش که تو پیاده روی فکرم داشتم قدم میزدم یهو رو یکی از تیرک های چراغ برق یه آگهی دیدم که خیلی تازه بود و انگار همین دیروز زده بودنش اونجا. روی برگه اینجوری نوشته بود:
"بیایید حالا که زور ِ حرف و بازویمان نمیرسد ، با انرژی فکرمان از بیشتر کج رفتن جلوگیری کنیم !"
بدجوری مشغولش شدم تا بفهمم منظورش رو. اما بالاخره به نتیجه رسیدم . شما هم حوصله کنید و فکر ِ من رو بخونید.
نمیدونم چفدر به انرژی فکر و کلا به انرژی و تاثیراتش رو زندگیمون باور دارید. اگر باور ندارید و قصد تغییر دادن ِ فکرتون رو هم ندارید از خیر ِ خوندن ِ این متن بگذرید چون فایده نداره . اما اگر باور دارید، به این فکر کنید که همه آدمها یه روزی یک ساعتی به هدفی مشخص فکر کنن و سعی کنن که مشکلی رو با انرژی فکرشون تغییر بدن. من به این مساله باور دارم که من میتونم با مثبت فکر کردن زندگیم رو مثبت کنم و با منفی بافی زندگیم رو خراب. پیشنهاد ِ من اینه که همه یک روزی بیایم و یک موضوعی واحد و کوچک معین کنیم و راجب یه نتیجه مشترک فکر کنیم و سعی کنیم با انرژی تغییرش بدیم .
میدونم یه مقدار خوش بینانه و شاید مسخره به نظر بیاد ، ولی با انجامش دردمون نمیگیره !!!
حالا چند تا موضوع مطرح هست. اول اینکه همه میدونیم خراب کردن سریع تر و راحت تر از آباد کردن هست ! آیا باید برای امتحان کردن ِ این روش از انرژی تخریبی استفاده کنیم تا بهمون ثابت بشه که کار میکنه ؟ موضوع دوم این هست که باید همه سر ِ تغییر ِ یه جریان ِ کوچیکی که دلخواهمون هست به توافق برسیم چون زور زورکی نمیشه چیزیو تغییر داد وقتی که همه همدل و هم فکر نباشیم. جریان ِ بعدی این هست که آیا باید از نظر مکانی به موضوعی که قرار هست تغییر کنه نزدیک باشیم ؟
خیلی سوال شد نه؟ ولی بیاین و امتحانش کنیم.... هرکی نظر ِ خودش رو برام به صورت نظر بنویسه تا همه بتونیم بخونیمش.
منتظرم
رضا میرفخرایی
"بیایید حالا که زور ِ حرف و بازویمان نمیرسد ، با انرژی فکرمان از بیشتر کج رفتن جلوگیری کنیم !"
بدجوری مشغولش شدم تا بفهمم منظورش رو. اما بالاخره به نتیجه رسیدم . شما هم حوصله کنید و فکر ِ من رو بخونید.
نمیدونم چفدر به انرژی فکر و کلا به انرژی و تاثیراتش رو زندگیمون باور دارید. اگر باور ندارید و قصد تغییر دادن ِ فکرتون رو هم ندارید از خیر ِ خوندن ِ این متن بگذرید چون فایده نداره . اما اگر باور دارید، به این فکر کنید که همه آدمها یه روزی یک ساعتی به هدفی مشخص فکر کنن و سعی کنن که مشکلی رو با انرژی فکرشون تغییر بدن. من به این مساله باور دارم که من میتونم با مثبت فکر کردن زندگیم رو مثبت کنم و با منفی بافی زندگیم رو خراب. پیشنهاد ِ من اینه که همه یک روزی بیایم و یک موضوعی واحد و کوچک معین کنیم و راجب یه نتیجه مشترک فکر کنیم و سعی کنیم با انرژی تغییرش بدیم .
میدونم یه مقدار خوش بینانه و شاید مسخره به نظر بیاد ، ولی با انجامش دردمون نمیگیره !!!
حالا چند تا موضوع مطرح هست. اول اینکه همه میدونیم خراب کردن سریع تر و راحت تر از آباد کردن هست ! آیا باید برای امتحان کردن ِ این روش از انرژی تخریبی استفاده کنیم تا بهمون ثابت بشه که کار میکنه ؟ موضوع دوم این هست که باید همه سر ِ تغییر ِ یه جریان ِ کوچیکی که دلخواهمون هست به توافق برسیم چون زور زورکی نمیشه چیزیو تغییر داد وقتی که همه همدل و هم فکر نباشیم. جریان ِ بعدی این هست که آیا باید از نظر مکانی به موضوعی که قرار هست تغییر کنه نزدیک باشیم ؟
خیلی سوال شد نه؟ ولی بیاین و امتحانش کنیم.... هرکی نظر ِ خودش رو برام به صورت نظر بنویسه تا همه بتونیم بخونیمش.
منتظرم
رضا میرفخرایی
