و چه بی قرارم امشب

چند ساعتی بیش نیست که از میلادم میگذرد .... میلاد ِ اشک و غم و تنهایی ِ من ...... دیوار های اطلاق ِ کوچکم شب گریه مرا شاهدند . از آنها بپرس .... آری از آنها بپرس که با همه دیوار بودنشان از بسیاری از ما به ظاهر زندگان با احساس ترند و گرمتر ..... در روزی که میتوانست با شادترین خاطرات به پایان برسد .. دیگر تاب و توان ِ بودن نداشتم .... از دیگرانی گریزانم که از به جا آوردن ِ حداقل ِ احترام دریغ میکنند ..... چیزه زیادی انتظار ندارم .... فقط ای کاش در آن روز. میلاد را به شخص ِ دیگری که تا میلادش زمانی محسوس ماندست تبریک نمیگفتند و از من قافل نمیشدند ....... کاش میتوانستی درکم کنی تا تنها تر از این نمانم

و در پایان از خورشیدی که مرا فراموش نکرد و به هستی من تابید سپاس گذارم